WIERTARKI.XMC.PL

🔊 POGŁĘBIANIE

Pogłębianiem nazywana jest obróbka polegająca na powiększaniu średnicy, lub innym kształtowaniu otworów na części ich długości, jak
również na obróbce czołowej powierzchni otworu bezpośrednio związanej z danym otworem. Pogłębianie otworów odbywa się zawsze przy istniejącym już otworze częściowo obrobionym i z tego względu
jest ono bardzo zbliżone do wiercenia wtórnego. Posuw p (mm/obr) przy pogłębianiu przyjmuje się w przybliżeniu o połowę mniejszy niż przy wierceniu, natomiast prędkość skrawania – podobną jak przy
wierceniu. Rozwiercaniem nazywana jest obróbka wykańczająca otworów, mają- ca na celu usunięcie błędów geometrycznych otworów wierconych, jak np. stożkowatość, owalność, skrzywienia osi otworu itp. oraz
uzyskanie dużej dokładności wymiaru średnicy otworu i małej chropowatości powierzchni. Na drodze rozwiercania wykańczane są zarówno otwory walcowe, jak i stożkowe.
Ze względu na dokładność obróbki rozróżnia się rozwiercanie wstępne (zgrubne), dokonywane rozwiertakami zdzierakami oraz rozwiercanie wykańczające, dokonywane rozwiertakami wykańczakami.
Wytyczne doboru średnic wierteł, rozwiertaków zdzieraków i rozwiertaków wykańczaków, w zależności od średnicy otworu i klasy dokładności wykonania, podane są w normie PN-74/M-57025.
Otwory stożkowe o małych średnicach i małych zbieżnościach, jak np. otwory pod kołki stożkowe, rozwiercane są pojedynczymi rozwiertakami, natomiast otwory o większych średnicach i większych zbieżnościach (gniazda stożkowe Morse’a i metryczne) – kompletem rozwiertaków składającym się z rozwiertaka wstępnego, zdzieraka i wykańczaka.
Ze względu na sposób pracy rozróżnia się rozwiercanie ręczne i ma- szynowe. Różnica między rozwiertakami do pracy ręcznej i maszyno- wej występuje nie tylko w konstrukcji chwytu, ale również i w części
roboczej narzędzia.
Praca rozwiertaka w dużym stopniu przypomina wiercenie wtórne, z tą tylko różnicą, że na rozwiercanie pozostawiane są stosunkowo bardzo małe naddatki. Średnia wartość naddatku (mierzonego na
średnicy) na rozwiercanie zgrubne wynosi 0,5 ÷ 2,0 mm, a na rozwiercanie wykańczające – 0,1 ÷ 0,5 mm. Głównym zadaniem rozwiertaków zdzieraków jest usunięcie błędów geometrycznych otworu oraz
skorygowanie położenia osi otworu w stosunku do powierzchni bazowej. Wykonanie tego zadania przez rozwiertak zdzierak jest możliwe tylko przy sztywnym jego zamocowaniu we wrzecionie obrabiarki.
Zadaniem rozwiertaka wykańczaka jest natomiast uzyskanie dokładnego wymiaru średnicy otworu oraz gładkości jego powierzchni. W związku z tym rozwiertak wykańczak powinien być w
zasadzie wahliwie mocowany we wrzecionie, by ułatwić mu samoczynne pro- wadzenie w obrabianym otworze.

🔊 WIERCENIE ✔️ POGŁĘBIANIE I ROZWIERCANIE

WIERCENIE – charakterystyka i odmiany wiercenia.
W zależności od tego, czy otwór wykonywany jest w pełnym materiale, czy w uprzednio już wykonanym otworze o mniejszej średnicy, rozróżnia się wiercenie pełne (wstępne), krótko nazywane wierceniem,
oraz wiercenie wtórne nazywane powiercaniem. Zarówno wiercenie pełne, jak wtórne może być przelotowe – gdy długość wykonywanego
otworu obejmuje całą grubość lub długość materiału w miejscu wiercenia, albo nieprzelotowe – gdy długość (głębokość) otworu jest mniejsza od grubości lub długości materiału wierconego.
Wiercenie otworów krótkich (l<5d) przeprowadza się najczęściej wiertłami krętymi, natomiast otworów długich (l>10d) – wiertłami specjalnymi, przystosowanymi do ciągłego wypłukiwania wiórów.
Wiercenie krótkich otworów odbywa się w układzie pionowym lub poziomym, natomiast otworów długich tylko w układzie poziomym na specjalnych wiertarkach do głębokich otworów.
Dokładność obróbki otworów wierconych wiertłami krętymi odpowiada 12 lub 13 klasie. Możliwa jest do osiągnięcia 10 klasa dokładności, ale tylko przy zastosowaniu starannie zaostrzonych wierteł i przy prowadzeniu
ich w tulejkach wiertarskich. Siły skrawania i moc skrawania przy wierceniu. Opory skrawania przy wierceniu sprowadzają się do siły poosiowej Fo
(posuwowej) oraz momentu obrotowego M. Obie te wielkości można w przybliżeniu określić na podstawie analizy obciążenia części skrawającej wiertła podczas jego pracy. Przyjmuje się, że ostrze wiertła
krętego jest obciążone równomiernie wzdłuż obu głównych krawędzi skrawających. To obciążenie zastępuje się dwiema siłami skupionymi F, które można rozłożyć na trzy siły składowe: Fb = Fv oraz Fp = Ff.
Następnie uwzględnia się dwie siły tarcia Fa, występujące na łysinach prowadzących, oraz siły Fc, występujące na ścinie. Ponieważ w obszarze rdzenia wiertła nie ma normalnych warunków dla skrawa-
nia materiału i na ścinie odbywa się głównie skrobanie i gniecenie materiału, dlatego uwzględnia się dodatkowo siłę gniecenia materiału FN działającą w osi wiertła Fo = FN + Ff kG
2 Fa x ra + 2 Fv x rb + 2 Fc x rc M = 1000
kG x m

🔊 WIERTARKI ✔️ REWOLWEROWE

Wiertarki rewolwerowe są przeznaczone do obróbki otworów wymagających kilku zabiegów obróbkowych, np. wiercenia, powiercania, rozwiercania, pogłębiania, gwintowania. Narzędzia są mocowane we
wrzecionach głowicy rewolwerowej. Wiertarki rewolwerowe pracują z reguły w cyklu automatycznym. Wiertarka sterowana numerycznie jest przeznaczona do wykonywania otworów o średnicach do 25 mm w
przedmiotach produkowanych seryjnie. Napęd ruchu głównego, czerpany od dwubiegowego silnika, przebie- ga przez dwustopniową, włączoną automatycznie sprzęgłami elektro-
magnetycznymi, przekładnię zębatą na wałek teleskopowy. Następnie napęd jest przekazywany przez sprzęgło kłowe oraz wymienną parę kół na odpowiednie wrzeciono głowicy rewolwerowej.
Sześciowrzecionowa głowica rewolwerowa jest przestawiona kątowo przez okresowo włączany silnik, który przekazuje napęd przez przekładnie zębate i oraz mechanizm maltański. Obrót głowicy jest poprzedzony jej
osiowym odsunięciem od korpusu przez wyzębienie sprzęgła ustalającego Hirtha i odłączeniem napędu głównego sprzęgłem. Odsunięcie i dosunięcie po obrocie głowicy odbywa się hydraulicznie siłownikiem.
W czasie obrotu głowicy napęd od wałka tarczy mechanizmu maltańskiego zostaje przeniesiony na bęben zderzakowy, na którym ustawione zderzaki ograniczają drogę przesuwu narzędzi. Obrót głowicy
powoduje także kątowe przestawienie bębnów, które na swych płaszczyznach czołowych mają pokrętła cylindryczne. Sześć pokręteł służy do nastawiania (wybierania) odpowiednich prędkości obrotowych
sześciu wrzecion narzędziowych głowicy. Sześć pokręteł pozwala na ustawienie przewidzianych programem posuwów głowicy. Pokrętła te ustawia się według założonego planu obróbki, ręcznie przed rozpoczęciem
pracy obrabiarki. Ruch posuwowy głowicy jest uzyskiwany od silnika hydraulicznego, mieszczącego się wewnątrz bębna zderzakowego. Prędkości posuwu
są zawarte w granicach pt = 10 ÷ 500 mm/min. Ruchy nastawcze (pozycjonowane) stołu są realizowane za pomocą identycznych zespołów napędowych. Napęd silnika na śrubę pociągową przebiega dwoma drogami.
Szybki przesuw otrzymuje się przez przekładnię. Wolny (pełzający) przesuw, włączany ok. 3 mm przed punktem najazdowym (docelowym), przebiega przez przekładnie oraz,
po włączeniu sprzęgła (hamulca), unieruchamiającego koło słoneczne, przez przekładnie obiegową. Zmniejszona prędkość przesuwu stołu zwiększ dokładność pozycjonowania stołu.Praca Dyplomowa –
,,Wiertarki i wiercenie.’’ Do pozycjonowania stołu zastosowano sterowanie punktowe z czytni- kiem typu Foster 1211. Jest to sterowanie ze sprzężeniem
zwrotnym z przyrostowym pośrednim odczytem przemieszczeń liniowych stołu. Do pomiaru przemieszczeń stołu zastosowano osadzone na śrubach pociągowych fotoelektryczne przetworniki obrotowo –
impulsowe, których pojedynczy impuls odpowiada przemieszczeniu stołu o 0,01 mm. Sygnały z przetworników są kierowane do liczników rewersyj- nych, w których, zależnie od kierunku obrotu śruby pociągowej,
są sumowane lub odejmowane od wartości zadanej programem obróbki. Informacje zapisane na taśmie dziurkowanej są odczytane przez czyt- nik szeregowy. Dane określające wymiary nastawcze stołu są podawane
w postaci przyrostów. Po odczytaniu przez czytniki adresu kie- runku i zwrotu przesunięcia przetwornik i rozdzielacz informacji wprowadza do układu liczbę odpowiadającą przesunięciu, która jest kierowana do
licznika rewersyjnego i wyświetlana przez lampy cyfrowe. Z licznika są kierowane sygnały do zespołów wzmacniających oraz dopasowujących i dalej do silników napędowych.
Podczas przesuwu stołu stale są podawane do liczników rewersyjnych sygnały (impulsy) od przetworników obrotowo – impulsowych, sygnalizujących aktualny stan przemieszczania. Impulsy te są w liczniku
dodawane lub odejmowane aż do chwili, gdy licznik osiągnie stan zerowy. Bieżący stan licznika jest podawany przez zespół lamp cyfrowych. Informacje dotyczące obrotu i przesuwu pionowego głowicy,
prędko- ści obrotowej wrzecion oraz czynności pomocniczych są kierowane do odpowiednich zespołów pamięci skąd są przekazywane w ustalonej kolejności jako sygnały sterujące wymienionych ruchów.
Wszystkie niemal (z wyjątkiem przetworników) zespoły sterowania są umieszczone w oddzielnej szafie sterowniczej.Praca Dyplomowa –

🔊 WIERTARKI WIELOWRZECIONOWE ✔️ I WSPÓŁRZĘDNOŚĆOWE

Wiertarki wielowrzecionowe pionowe mają ogólną budowę bardzo
zbliżoną do wiertarek kadłubowych jednowrzecionowych. Różnica występuje tylko we wrzecienniku. Wał napędowy otrzymuje napęd od skrzynki przekładniowej. Na wale tym zamocowane jest koło zębate,
które nadaje ruch obrotowy kołom napędzającym za pomocą wał- ków teleskopowych poszczególne wrzeciona robocze. Wrzeciona te zamocowane są w listwach, które można ustawić odpowiednio do
żądanego rozmieszczenia wierconych otworów. Ruch posuwowy wykonuje cały wrzeciennik przesuwany po prowadnicach kadłuba wiertarki. Układ napędowy ruchu posuwowego zaczyna się od dzielnego silnika, a
kończy na kole zębatym toczącym się po zębatce. Wiertarki współrzędnościowe należą do najdokładniejszych obrabia- rek. Znajdują one zastosowanie przede wszystkim w
narzędziowni zakładów przemysłu maszynowego do wykonywania bardzo dokładnych elementów pomocy warsztatowych (np. płyt przyrządów wiertarskich z dokładnie rozstawionymi otworami) i bardzo dokładnych
przedmiotów wzorcowych. 콐onadto na wiertarkach współrzędnościowych można trasować półwyroby, sprawdzać wymiary przedmiotów wykonanych na innych obrabiarkach, frezować niewielkie płaszczyzny, wiercić i wykonywać
powierzchnie o zarysie złożonym. Zatem wiertarki współrzędnościowe należą do najbardziej uniwersalnych obrabiarek. Z uwagi na bardzo wysoką dokładność tych obrabiarek
umieszcza się je w oddzielnych pomieszczeniach o stałej tempera- turze (20°C) odizolowanych od oddziałów produkcyjnych zakładu (izolacja od drgań i wstrząsów). W pobliżu nie powinny pracować młoty,
prasy lub sprężarki. Istnieje tendencja do stosowania tych wiertarek w małoseryjnej pro- dukcji dokładnych przedmiotów bez potrzeby przygotowania kosztownych pomocy warsztatowych.
Wiertarki współrzędnościowe obsługiwane są przez pracowników o wysokich kwalifikacjach. Nastawiania narzędzia względem powierzchni obrabianej dokonuje się w układzie współrzędnych prostopadłych
(stąd nazwa wiertarka współrzędnościowa) lub biegunowych. Rozróżnia się układ współrzędnych związany z przedmiotem oraz układ współrzędnych związany z obrabiarką.

wzdłuż stojaków osadzony jest wrzeciennik, który można przesuwać wzdłuż belki (w kierunku poziomym). Wrzeciono ma ruch obrotowy i posuwowy. Obrabiarka odznacza się
dużą rozpiętością prędkości obrotowej wrzeciona i przesuwów. Dzięki temu, w każdym przypadku można pracować z najwłaściwszymi para- metrami skrawania. Konstrukcja wrzeciona umożliwia zamocowanie
różnych narzędzi do robót wytaczarskich, wiertarskich i frezarskich. Stół o sztywnej budowie osadzony jest na prowadnicach łoża. Na sto- le można ustawić stół obrotowy zwykły lub stół obrotowy uniwersalny
umożliwiający obróbkę otworów skośnych. We współczesnych wiertarkach współrzędnościowych z optycznymi urządzeniami odczytowymi można uzyskać przesuw stołu, wrzeciennika po belce poprzecznej i samej
belki z dokładnością do 0,001mm. W wiertarce współrzędnościowej jednostojakowej stół ma ruchy w układzie współrzędnych prostokątnych natomiast wrzeciennik można przesuwać w kierunku pionowym.
W celu ustalenia dokładnej odległości osi obrotów wykonywanych na wiertarce współrzędnościowej dokonuje się dokładnych pomiarów przesunięcia stołu lub wrzeciennika. Mogą tu mieć zastosowanie pomiary
pośrednie lub bezpośrednie. Pomiar pośredni przesunięć stołu lub wrzeciennika wiertarki współrzędnościowej polega na mierzeniu kąta obrotu śruby pociągowej. Zasada pomiaru jest następująca.
Pokręcając korbką śruby powodujemy przesunięcie stołu. Za pomocą kątowej podziałki naciętej na bębnie i noniusza można określić kąt obrotu śruby i tym samym wielkość przesunięcia stołu.
Do zgrubnego określania wartości przemieszczania stołu służy liniał przytwierdzony do stołu i wskaźnik zamocowany na korpusie obrabiarki.
Duży wpływ na wynik pomiaru ma dokładność skoku gwintu śruby pociągowej. Stosowanie do wartości błędów skoku śruby pociągowej wykonany jest zarys wzornika. Podczas przesuwu stołu krzywoliniowa
powierzchnia robocza wzornika powoduje obrót współpracującej z nią dźwigni i dźwigni noniusza. Wahnięcia dźwigni z noniuszem powodują konieczność dodatkowego obrotu śruby pociągowej korygującego
błędy wykonania gwintu śruby pociągowej.