WIERTARKI.XMC.PL

🔊 WIERTARKI WIELOWRZECIONOWE ✔️ I WSPÓŁRZĘDNOŚĆOWE

Wiertarki wielowrzecionowe pionowe mają ogólną budowę bardzo
zbliżoną do wiertarek kadłubowych jednowrzecionowych. Różnica występuje tylko we wrzecienniku. Wał napędowy otrzymuje napęd od skrzynki przekładniowej. Na wale tym zamocowane jest koło zębate,
które nadaje ruch obrotowy kołom napędzającym za pomocą wał- ków teleskopowych poszczególne wrzeciona robocze. Wrzeciona te zamocowane są w listwach, które można ustawić odpowiednio do
żądanego rozmieszczenia wierconych otworów. Ruch posuwowy wykonuje cały wrzeciennik przesuwany po prowadnicach kadłuba wiertarki. Układ napędowy ruchu posuwowego zaczyna się od dzielnego silnika, a
kończy na kole zębatym toczącym się po zębatce. Wiertarki współrzędnościowe należą do najdokładniejszych obrabia- rek. Znajdują one zastosowanie przede wszystkim w
narzędziowni zakładów przemysłu maszynowego do wykonywania bardzo dokładnych elementów pomocy warsztatowych (np. płyt przyrządów wiertarskich z dokładnie rozstawionymi otworami) i bardzo dokładnych
przedmiotów wzorcowych. 콐onadto na wiertarkach współrzędnościowych można trasować półwyroby, sprawdzać wymiary przedmiotów wykonanych na innych obrabiarkach, frezować niewielkie płaszczyzny, wiercić i wykonywać
powierzchnie o zarysie złożonym. Zatem wiertarki współrzędnościowe należą do najbardziej uniwersalnych obrabiarek. Z uwagi na bardzo wysoką dokładność tych obrabiarek
umieszcza się je w oddzielnych pomieszczeniach o stałej tempera- turze (20°C) odizolowanych od oddziałów produkcyjnych zakładu (izolacja od drgań i wstrząsów). W pobliżu nie powinny pracować młoty,
prasy lub sprężarki. Istnieje tendencja do stosowania tych wiertarek w małoseryjnej pro- dukcji dokładnych przedmiotów bez potrzeby przygotowania kosztownych pomocy warsztatowych.
Wiertarki współrzędnościowe obsługiwane są przez pracowników o wysokich kwalifikacjach. Nastawiania narzędzia względem powierzchni obrabianej dokonuje się w układzie współrzędnych prostopadłych
(stąd nazwa wiertarka współrzędnościowa) lub biegunowych. Rozróżnia się układ współrzędnych związany z przedmiotem oraz układ współrzędnych związany z obrabiarką.

wzdłuż stojaków osadzony jest wrzeciennik, który można przesuwać wzdłuż belki (w kierunku poziomym). Wrzeciono ma ruch obrotowy i posuwowy. Obrabiarka odznacza się
dużą rozpiętością prędkości obrotowej wrzeciona i przesuwów. Dzięki temu, w każdym przypadku można pracować z najwłaściwszymi para- metrami skrawania. Konstrukcja wrzeciona umożliwia zamocowanie
różnych narzędzi do robót wytaczarskich, wiertarskich i frezarskich. Stół o sztywnej budowie osadzony jest na prowadnicach łoża. Na sto- le można ustawić stół obrotowy zwykły lub stół obrotowy uniwersalny
umożliwiający obróbkę otworów skośnych. We współczesnych wiertarkach współrzędnościowych z optycznymi urządzeniami odczytowymi można uzyskać przesuw stołu, wrzeciennika po belce poprzecznej i samej
belki z dokładnością do 0,001mm. W wiertarce współrzędnościowej jednostojakowej stół ma ruchy w układzie współrzędnych prostokątnych natomiast wrzeciennik można przesuwać w kierunku pionowym.
W celu ustalenia dokładnej odległości osi obrotów wykonywanych na wiertarce współrzędnościowej dokonuje się dokładnych pomiarów przesunięcia stołu lub wrzeciennika. Mogą tu mieć zastosowanie pomiary
pośrednie lub bezpośrednie. Pomiar pośredni przesunięć stołu lub wrzeciennika wiertarki współrzędnościowej polega na mierzeniu kąta obrotu śruby pociągowej. Zasada pomiaru jest następująca.
Pokręcając korbką śruby powodujemy przesunięcie stołu. Za pomocą kątowej podziałki naciętej na bębnie i noniusza można określić kąt obrotu śruby i tym samym wielkość przesunięcia stołu.
Do zgrubnego określania wartości przemieszczania stołu służy liniał przytwierdzony do stołu i wskaźnik zamocowany na korpusie obrabiarki.
Duży wpływ na wynik pomiaru ma dokładność skoku gwintu śruby pociągowej. Stosowanie do wartości błędów skoku śruby pociągowej wykonany jest zarys wzornika. Podczas przesuwu stołu krzywoliniowa
powierzchnia robocza wzornika powoduje obrót współpracującej z nią dźwigni i dźwigni noniusza. Wahnięcia dźwigni z noniuszem powodują konieczność dodatkowego obrotu śruby pociągowej korygującego
błędy wykonania gwintu śruby pociągowej.

Wiertarki wielowrzecionowe pionowe mają ogólną budowę bardzo
zbliżoną do wiertarek kadłubowych jednowrzecionowych. Różnica występuje tylko we wrzecienniku. Wał napędowy otrzymuje napęd od skrzynki przekładniowej. Na wale tym zamocowane jest koło zębate,
które nadaje ruch obrotowy kołom napędzającym za pomocą wał- ków teleskopowych poszczególne wrzeciona robocze. Wrzeciona te zamocowane są w listwach, które można ustawić odpowiednio do
żądanego rozmieszczenia wierconych otworów. Ruch posuwowy wykonuje cały wrzeciennik przesuwany po prowadnicach kadłuba wiertarki. Układ napędowy ruchu posuwowego zaczyna się od dzielnego silnika, a
kończy na kole zębatym toczącym się po zębatce. Wiertarki współrzędnościowe należą do najdokładniejszych obrabia- rek. Znajdują one zastosowanie przede wszystkim w
narzędziowni zakładów przemysłu maszynowego do wykonywania bardzo dokładnych elementów pomocy warsztatowych (np. płyt przyrządów wiertarskich z dokładnie rozstawionymi otworami) i bardzo dokładnych
przedmiotów wzorcowych. 콐onadto na wiertarkach współrzędnościowych można trasować półwyroby, sprawdzać wymiary przedmiotów wykonanych na innych obrabiarkach, frezować niewielkie płaszczyzny, wiercić i wykonywać
powierzchnie o zarysie złożonym. Zatem wiertarki współrzędnościowe należą do najbardziej uniwersalnych obrabiarek. Z uwagi na bardzo wysoką dokładność tych obrabiarek
umieszcza się je w oddzielnych pomieszczeniach o stałej tempera- turze (20°C) odizolowanych od oddziałów produkcyjnych zakładu (izolacja od drgań i wstrząsów). W pobliżu nie powinny pracować młoty,
prasy lub sprężarki. Istnieje tendencja do stosowania tych wiertarek w małoseryjnej pro- dukcji dokładnych przedmiotów bez potrzeby przygotowania kosztownych pomocy warsztatowych.
Wiertarki współrzędnościowe obsługiwane są przez pracowników o wysokich kwalifikacjach. Nastawiania narzędzia względem powierzchni obrabianej dokonuje się w układzie współrzędnych prostopadłych
(stąd nazwa wiertarka współrzędnościowa) lub biegunowych. Rozróżnia się układ współrzędnych związany z przedmiotem oraz układ współrzędnych związany z obrabiarką.

wzdłuż stojaków osadzony jest wrzeciennik, który można przesuwać wzdłuż belki (w kierunku poziomym). Wrzeciono ma ruch obrotowy i posuwowy. Obrabiarka odznacza się
dużą rozpiętością prędkości obrotowej wrzeciona i przesuwów. Dzięki temu, w każdym przypadku można pracować z najwłaściwszymi para- metrami skrawania. Konstrukcja wrzeciona umożliwia zamocowanie
różnych narzędzi do robót wytaczarskich, wiertarskich i frezarskich. Stół o sztywnej budowie osadzony jest na prowadnicach łoża. Na sto- le można ustawić stół obrotowy zwykły lub stół obrotowy uniwersalny
umożliwiający obróbkę otworów skośnych. We współczesnych wiertarkach współrzędnościowych z optycznymi urządzeniami odczytowymi można uzyskać przesuw stołu, wrzeciennika po belce poprzecznej i samej
belki z dokładnością do 0,001mm. W wiertarce współrzędnościowej jednostojakowej stół ma ruchy w układzie współrzędnych prostokątnych natomiast wrzeciennik można przesuwać w kierunku pionowym.
W celu ustalenia dokładnej odległości osi obrotów wykonywanych na wiertarce współrzędnościowej dokonuje się dokładnych pomiarów przesunięcia stołu lub wrzeciennika. Mogą tu mieć zastosowanie pomiary
pośrednie lub bezpośrednie. Pomiar pośredni przesunięć stołu lub wrzeciennika wiertarki współrzędnościowej polega na mierzeniu kąta obrotu śruby pociągowej. Zasada pomiaru jest następująca.
Pokręcając korbką śruby powodujemy przesunięcie stołu. Za pomocą kątowej podziałki naciętej na bębnie i noniusza można określić kąt obrotu śruby i tym samym wielkość przesunięcia stołu.
Do zgrubnego określania wartości przemieszczania stołu służy liniał przytwierdzony do stołu i wskaźnik zamocowany na korpusie obrabiarki.
Duży wpływ na wynik pomiaru ma dokładność skoku gwintu śruby pociągowej. Stosowanie do wartości błędów skoku śruby pociągowej wykonany jest zarys wzornika. Podczas przesuwu stołu krzywoliniowa
powierzchnia robocza wzornika powoduje obrót współpracującej z nią dźwigni i dźwigni noniusza. Wahnięcia dźwigni z noniuszem powodują konieczność dodatkowego obrotu śruby pociągowej korygującego
błędy wykonania gwintu śruby pociągowej. Wzornik jest wykonywany oddzielnie dla każdej śruby pociągowej na podstawie dokładnych je pomiarów. Przy ustalaniu zarysu wzornika można skorygować również zużycie
śruby pociągowej bez potrzeby jej wymiany. Kierunek przesuwu stołu powinien być zgodny z przyjętym kierunkiem podczas sporządzania wzornika.