WIERTARKI.XMC.PL

🔊 BUDOWA WIERTAREK ✔️ I ICH MOŻLIWOŚCI TECHNICZNE

Wierceniem nazywa się wykonywanie otworów w pełnym materiale za pomocą narzędzia skrawającego zwanego wiertłem. W czasie obróbki wiertło wykonuje ruch obrotowy i posuwowy, a przedmiot obrabiany jest nieruchomy. Wiertło usuwa obrabiany materiał w postaci wiórów tworząc walcowy otwór, przy czym średnica otworu odpowiada średnicy wiertła. Wiercenie można wykonywać wzdłuż linii traserskich lub w przyrządzie wiertarskim. Metodą wiercenia można wykonywać otwory cylindryczne o średnicy 60 ÷ 80 mm. Powiększenie za pomocą wiertła średnicy otworu już wywierconego lub istniejącego już w przedmiocie nazywa się wierceniem wtórnym (powiercaniem).

W szczególnych przypadkach, z użyciem specjalnych wierteł i odpowiednich przyrządów, metodą wiercenia wtórnego
można obrabiać otwory nieokrągłe, np. trójkątne, kwadratowe lub inne wielokątne. Wiercenia dokonuje się zwykle na wiertarkach i wiertarko – frezarkach. Możliwe jest jednak wiercenie otworów na innych obrabiarkach, np. na tokarkach, automatach tokarskich. W wyniku wiercenia otrzymuje się otwory o przeciętnej dokładności.
Aby polepszyć dokładność, poddaje się wywiercony otwór operacji rozwiercania. Otwory o dużej głębokości wykonuje się za pomocą specjalnych켠narzędzi, zwanych wiertłami do głębokich otworów.

🔊 WIERTŁA ✔️ DO GŁĘBOKICH OTWORÓW

Metody, sposoby i odmiany wiercenia głębokich otworów Rozróżnia się dwie metody wiercenia głębokich
otworów: jednostronne i obustronne. Zaletą wiercenia obustronnego (wynikającą z jednoczesnej pracy dwóch wierteł) jest skrócenie o połowę czasu trwania wiercenia, natomiast wadą jest nieuniknione
powstawanie mniejszego lub większego uskoku w miejscu spotkania się otworów wierconych z obu stron. Istnieją dwa sposoby wiercenia głębokich otworów: pełne i rdzeniowe (trepanacyjne).

Przy wierceniu pełnym cały materiał z obszaru otworu zostaje zamieniony na wióry, natomiast przy wierceniu rdzeniowym
tylko część materiału pierścieniowego zostaje zamieniona na wióry, a część środkowa pozostaje jako rdzeń. Wiercenie rdzeniowe stosowane jest przy średnicach otworów powyżej 60 mm.
Wspólną cechą charakterystyczną dal wierteł do głębokich otworów jest konieczność doprowadzania oleju do dna wierconego otworu i odprowadza go stamtąd łącznie z tworzącymi się wiórami. Zapewnia
to możliwość ciągłej pracy narzędzia. Ze względu na doprowadzanie oleju i odprowadzanie wiórów rozróżnia się dwie odmiany wiercenia: jedna – z wewnętrznym doprowadzaniem oleju i zewnętrznym
odprowadzaniem wiórów i druga – z zewnętrznym doprowadzaniem oleju i wewnętrznym odprowadzaniem wiórów. Przy wierceniu głębokich otworów ruch roboczy obrotowy przeważnie
wykonuje przedmiot obrabiany, a ruch posuwowy – narzędzie. Wiertła do głębokich otworów znajdują zastosowanie w przemyśle specjalnym oraz w przemyśle ogólnomaszynowym, jak np. przy wykonywaniu
długich otworów olejowych w wałach korbowych, przy wierceniu otworów we wrzecionach obrabiarek itp. Wiertła z zewnętrznym odprowadzaniem wióra

wiertła wykonywana jest ze stali szybkotnącej zgrzewanej stykowo ze stalą narzędziową węglową. Część ta przypawana jest do przedłużacza wykonanego ze stali węglowej 45T (do ulepszania cieplnego).
Stosowane są również wiertła lufowe z płytkami z węglików spiekanych. W części roboczej wyfrezowany jest rowek wiórowy o kącie ω . Przedłużeniem rowka wiórowego jest
wgniecenie wykonane w przedłużaczu będącym cienkościenną rurką. Skrawanie materiału odbywa się jednym tylko ostrzem z dwiema krawędziami: zewnętrzną Kz i wewnętrzną Kω .
Powierzchnia natarcia pochylona jest w kierunku promieniowym pod kątem үp. Powoduje to, że krawędź zewnętrzna Kz pracuje przy niewielkim dodatnim kącie natarcia, a krawędź wewnętrzna Kw –
przy ujemnym kącie natarcia. Prowadzenie wiertła w otworze odbywa się na trzech łysinkach: kalibrującej, oporowej, prowadzącej.
Wiertła z wewnętrznym odprowadzaniem wióra Olej doprowadzany jest przewodem do komory ciśnieniowej, z której kierowany jest po zewnętrznej stronie przedłużacza wiertła do dna
wierconego otworu. Olej razem z wiórami odpływa wewnątrz narzędzia (przedłużacza). Czoło obracającego się przedmiotu
musi być uszczelnione przy komorze ciśnieniowej miedzianym pierścieniem lub specjalną uszczelką. Przedłużacz wiertła, nazywamy w tym przy- padku drągiem, prowadzony jest w podtrzymce.
Głowice do wiercenia rdzeniowego Przy rdzeniowym wierceniu głębokich otworów może być stosowane
zewnętrzne lub wewnętrzne odprowadzanie wiórów. Głowice do wier- cenia rdzeniowego mogą być jedno- lub wieloostrzowe. Nóż wymienny stosowany w tego typu głowicach ma trzy krawędzie.
Krawędź środkowa, wysunięta do przodu, wycina w dnie wierconego otworu wąski kanałek pierścieniowy, natomiast sąsiednie krawędzie poszerzają ten kanałek. Jedna z nich toczy zewnętrzną powierzchnię
tworzonego rdzenia, a druga – pracuje jak nóż wytaczak, zwiększając średnicę otworu wierconego.

ROZWIERTARKI.

Podział rozwiertaków Różnorodność stosowanych rozwiertaków jest bardzo duża. Tę grupę narzędzi można podzielić ze względu na:obrabiany otwór (rozwiertarki walcowe i
stożkowe),dokładność obróbki (rozwiertarki zdzieraki i wykańczaki),sposób pracy (rozwiertaki ręczne i maszynowe),możliwości eksploatacyjne (rozwiertarki stałe i nastawne), zamocowanie (rozwiertarki
trzpieniowe i nasadzane).Rozwiertarki objęte są normą PN-74/M-58900.Rozwiertarki maszynowe stałe wykonywane są ze stali szybkotnącej z nakładanymi płytkami z węglików spiekanych. Natomiast rozwiertaki
ręczne oraz maszynowe rozprężne wykonywa-ne są ze stali narzędziowej stopowej NWC. Rozwiertarki trzpieniowe ze stali szybkotnącej, z chwytem walcowym, wykonywane są jako jednolite, a z chwytem stożkowym Morse’a
– jako zgrzewane.Rozwiertarki walcowe Rozwiertaki trzpieniowe czteroostrzowe z krótką częścią roboczą
używane są przy rozwiercaniu otworów bez dodatkowego prowadzenia narzędzia, jak to ma miejsce np. przy pracach na tokarkach i rewolwerówkach. Rozwiertarki kręte trzyostrzowe stosowane są przy
pracach na wiertarkach, gdy przedmiot obrabiany zamocowany jest Praca Dyplomowa – ,,Wiertarki i wiercenie.’’ w uchwycie wiertarskim, a narzędzie prowadzone
jest w tulejce.

🔊 WIERTŁA KRĘTE

Odmiany wierteł krętych Wiertła kręte objęte normami państwowymi zostały podzielone na kilka odmian.
Ze względu na rodzaj materiału skrawanego wiertła te zostały podzielone na wiertła: do żeliwa i stali, do mosiądzu, do miedzi i aluminium.
Konstrukcja wierteł krętych W wiertle krętym o łącznej długości L rozróżnia się część roboczą o długości l oraz chwyt. Wiertła o małych średnicach mają chwyty walcowe (zwykłe)
lub walcowe wzmocnione. Wiertła o średnicach powyżej 3 mm do największych mają chwyty stożkowe. Część robocza wiertła ma niewielką zbieżność w kierunku chwytu.

Rdzeń wiertła ma zbieżność w przeciwnym kierunku, tzn. wierzchołka. W części skrawającej wiertła występują dwie krawędzie skrawające z kątami przystawienia xr. Krawędzie te powstają z przecięcia śrubowych
powierzchni rowków wiórowych z czołowymi powierzchniami przyłożenia. Zarys rowka wiórowego jest tak dobrany, aby przy określonym kącie pochylenia pomocniczej (obwodowej) krawędzi skrawa-
jącej λ’s otrzymać prostoliniowe główne krawędzie skrawające. W wiertłach do żeliwa i stali kąt λ’s = 16 ÷ 30°, zależnie od średnicy wiertła. Ze wzrostem średnicy wiertła kąt
λ’s rosnie. Kąt przystawienia głównych krawędzi skrawających xr = 59°. Wskutek zeszlifowania wiertła na kąt xr < 59° – krawędzie wypukłe. W obu przypadkach praca wiertła jest gorsza
niż przy kącie xr < 59°. Wartość kąta natarcia w wiertle krętym nie jest stała wzdłuż głównej krawędzi skrawającej, lecz maleje w miarę zbliżania się do osi wiertła. Ponadto wartość kąta natarcia
zależy od kąta λ’s, będącego równocześnie kątem pochylenia rowka wiórowego. W zależności od rodzaju materiału obrabianego wymagane są wiertła o różnych wartościach kąta natarcia. W
związku z tym produkuje się wiertła o różnych wartościach kata λ’s, np. wiertła do miedzi i aluminium mają znacznie większy kąt pochylenia rowka wiórowego (do 40°) niż wiertła do żeli-
wa i stali. Przy wierceniu otworu w pełnym materiale ok. 65% składowej siły po- suwowej przypada na pracę ścina. Polepszenie pracy wiertła krętego może być dokonane przez
skorygowanie ostrza, polegające albo na skróceniu długości ścina przez odpowiednie wybranie materiału albo przez zaostrzenie rdzenia. Inny zabieg związany z korekcją ostrza wierteł krętych dotyczy
Praca Dyplomowa – ,,Wiertarki i wiercenie.’’ naroży. Zużycie ostrzy wiertła krętego najintensywniej przebiega na narożach. Jest to spowodowane zarówno
największą prędkością skrawania, z jaką pracują te punkty krawędzi, jak też gorszym odprowadzaniem ciepła z tych miejsc. Ścięcie naroży przyczynia się do zwiększenia trwałości ostrza. Ścinanie naroży
wierteł o średnicach ponad 30 mm nie daje wyraźnych korzyści. Ostrzenie wierteł krętych Wiertła kręte mogą być ostrzone ręcznie lub maszynowo.
Dla zapewnienia prawidłowej geometrii ostrza wiertła powinny być ostrzone maszynowo, gdyż ostrzenie ręczne nie daje gwarancji otrzymania pełnej symetryczności obu ostrzy względem osi wiertła.

🔊 NARZĘDZIA DO WIERCENIA ✔️ POGŁĘBIANIA I ROZWIERCANIA

Ze względu na przeznaczenie wiertła dzieli się na:ogólnego przeznaczenia, którymi są jedynie wiertła kręte wykonywane w zakresie średnic 0,2 ÷ 75 mm,specjalnego przeznaczenia, do których zaliczane są
wiertła płaskie(piórkowe), wiertła do głębokich otworów i do otworów kształtowych oraz wiertła do nakiełków. Pod względem wykonania (budowy) wiertła dzieli się na jednolite, zgrzewane, z płytkami z
węglików spiekanych oraz składane. Zależnie od wymagań wiertła wykonuje się ze stali narzędziowych oraz ze stali szybkotnących. Płytki z węglików spiekanych stosowane do wyrobu wierteł są gatunku H10,
niezależnie od rodzaju materiału obrabianego, do obróbki którego przeznaczone jest wiertło. Ze względu na sposób wykonania wiertła kręte dzielą się ponadto na
frezowane lub skręcane oraz spotykane niekiedy wiertła odlewane do dużych średnic.