WIERTARKI.XMC.PL

🔊 PRZYGOTOWANIE ✔️ WIERTARKI DO PRACY

Przygotowanie wiertarki przenośnej do pracy ogranicza się w zasa- dzie do właściwego zamocowania wiertła. Przed rozpoczęciem pracy
wiertarką elektryczną należy sprawdzić stan przewodu i wtyczki, a szczególnie podłączenia przewodu uziemiającego lub zerującego.
Korzystając z wiertarki pneumatycznej trzeba przed połączeniem jej z przewodem gumowym przedmuchać przewód powietrzem, ażeby usunąć z niego pył i wodę. Wiertarki nie powinno się uruchamiać bez
zamocowania wiertła. Przygotowanie do pracy wiertarki stołowej polega na ustawieniu i za- mocowaniu przedmiotu na stole wiertarki, ustawieniu na właściwą wysokość kadłuba wiertarki oraz ustaleniu
odpowiedniej prędkości obrotowej wrzeciona. W większości wiertarek stołowych istnieje mo- żliwość ustawienia na odpowiednią wysokość kadłuba wiertarki w za- leżności od wysokości przedmiotu wierconego.
Przedmiot należy tak ustawiać i mocować na stole wiertarki, żeby wierzchołek wiertła trafiał w napunktowany środek otworu. Właściwą prędkość obrotową wrzeciona wiertarki ustawia się wg tabli-
czki umieszczonej na skrzynce przekładniowej, a wiertarki, które takiej skrzynki nie mają – przez odpowiednie przełożenie pasa na sto- pniowych kołach pasowych. Właściwą prędkość obrotową wrzeciona
wiertarki określa się na podstawie prędkości skrawania, która powin- na być dostosowana do rodzaju obrabianego materiału i średnicy wiertła (tablice ułatwiające dobór prędkości skrawania w zależności
od rodzaju wierconego materiału są zawarte w poradnikach tech- nicznych). Prędkość skrawania v jest to prędkość punktu leżącego na obwo-
dzie wiertła. Prędkość skrawania wyraża się w metrach na minutę (m/min). Po wyszukaniu w tablicy właściwej prędkości skrawania v należy oblicyć prędkość obrotową n wrzeciona wg wzoru :
n = 1000 x v / π x d (w którym : d – średnica wiertła w mm). Wiertarkę należy ustawić na prędkość obrotową wrzeciona najbliż- szą wartości obliczonej. Najmniejszą prędkość wrzeciona stosuje
się do wiercenia stali twardej, a największą do wiercenia miękkich stopów metali nieżelaznych.

IV. UCHWYTY WIERTARSKIE I TULEJKI REDUKCYJNE.

Do zamocowania wierteł z chwytem walcowym służą uchwyty dwuszczękowe lub trójszczękowe, które są osadzone na za- kończeniu wrzeciona wiertarki. W korpusie uchwytu dwuszczę-
kowego znajdują się teowe wycięcia, w których przesuwają się dwie szczęki. Pokręcając kluczem śrubę, która ma na jednym końcu gwint prawy, a na drugim lewy, powoduje się przesunięcie
szczęk, które zbliżając się do siebie powodują zaciskanie wiertła lub przy obrocie kluczem w drugą stronę oddalają się od siebie luzując wiertło. Uchwyt trójszczękowy składa się z korpusu z
gniazdem stożkowym, w którym znajdują się trzy szczęki do ściskania wiertła. Na zwenę- trznej części szczęk jest nacięty gwint. Przesuwanie szczęk w kor- pusie odbywa się za pomocą nakrętki
połączonej z zewnętrznym pierścieniem. Obracając pierścieniem w prawo powoduje się zacis- kanie szczęk, a w lewo – luzowanie.
Wiertła, a także pogłębiacze i rozwiertarki z chwytem stożkowym, można mocować wprost w gnieździe wrzeciona wiertarki, gdy wiel-
kość stożków chwytu i gniazda są jednakowe, lub za pośrednictwem tulei redukcyjnej, gdy chwyt jest mniejszy. W razie potrzeby można
użyć dwóch tulei włożonych jedna na drugą. Przed zamocowaniem wiertła należy dokładnie oczyścić część stożkową chwytu i gniazda.
Wiertło należy ostrożnie wprowadzić częścią chwytową w otwór wrzeciona i silnym ruchem do góry osadzić w gnieździe. Wiertło trzyma się w gnieździe dzięki sile tarcia na powierzchniach stożkowych.
Stosując tuleje redukcyjne należy najpierw osadzić wiertło w tulei, a dopiero potem całość we wrzecionie. Wyjmowanie wiertła z wrzeciona lub tulei powinno się odbywać za pomocą klina.