WIERTARKI.XMC.PL

🔊 WIERTARKI ✔️ PROMIENIOWE

Wiertarki promieniowe przeznaczone są do obróbki otworów w przedmiotach niewygodnych w przestawianiu na stołach zwykłych wiertarek, z uwagi na duże wymiary.
Wiertarki promieniowe są szczególnie chętnie stosowane, gdy odległość otworów obrabianych w takich przedmiotach jest znaczna. W wiertarkach promieniowych bowiem
wrzeciono przestawia się względem przedmiotu obrabianego. Z uwagi na wymienione właściwości i inne zalety użytkowe, wiertarki promieniowe stosuje się szeroko w produkcji seryjnej. W produkcji
masowej wiertarek promieniowych nie stosuje się z uwagi na dużą powierzchnię zajmowaną przez wiertarkę. Wiertarka promieniowa składa się z następujących głównych części składowych:
stojaka ustawionego na podstawie, płaszcza, na którym zamocowane jest ramię, wrzeciennika i stołu. Praca Dyplomowa – ,,Wiertarki i wiercenie.’’

🔊 WIERTARKI STOŁOWE ✔️ I STOJAKOWE

Wiertarki stołowe są przeznaczone do obróbki otworów o średnicy na ogół nie przekraczającej 20 mm. Są one zamocowane na stołach ślusarskich. Ponieważ średnice obrabianych otworów są małe, dlatego
w celu uzyskania ekonomicznej szybkości skrawania mają znaczne wartości prędkości obrotowej wrzecion (do 3000 obrotów na minutę
i więcej). Posuw na wiertarkach stołowych wykonywany jest ręcznie. Napęd silnika elektrycznego (P = 0,5 kW, n = 1500 obr/min) przenoszony jest przez czterostopniową przekładnię pasową na wrzeciono.
Zmiany prędkości obrotowej wrzeciona wiertarki dokonuje się przez przekładanie pasa na różne stopnie kół pasowych. W ten sposób można regulować prędkość obrotową wrzeciona wiertarki WS 15
w granicach 400 ÷ 3000 obr/min. Po przestawieniu pasa naciąga się go za pomocą naprężacza. Posuw wykonuje się ręcznie przez naciskanie dźwigni. Ruch
z dźwigni przenoszony jest przez koło zębate i zębatkę tulei wrzecionowej na wrzeciono. Głębokość wiercenia można nastawić za pomocą zderzaków znajdujących się przy osi dźwigni z tyłu wiertarki.
Po wywierceniu otworu zwalniany jest nacisk ręki na dźwignię. Wtedy sprężyna przesuwa wrzeciono (przez uzębiony trzpień, koło zębate i zębatkę tulei wrzecionowej) do górnego położenia wyjściowego.
Korpus wiertarki wraz z opisanym mechanizmem można przesuwać w kierunku pionowym po słupie po uprzednim zluzowaniu zacisku. Korpus ten można również obracać dookoła słupa. Słup jest sztywno
zamocowany na masywnej podstawie. Największa średnica wiercenia w stali o Rr = 60 kG/mm˛ na wiertarce WS 15 wiertłami ze stali szybko tnącej wynosi 15 mm, największa odległość końcówki
wrzeciona od roboczej powierzchni stołu – 350 mm. Wiertarki stołowe mogą być budowane jako podwójne, potrójne lub poczwórne wiertarki szeregowe na wspólnej podstawie.

Wiertarki stojakowe dzieli się na słupowe (kolumnowe) i kadłubowe. Stojak wiertarki słupowej jest rurą walcową. Wiertarki słupowe są bu- dowane do obróbki otworów o średnicy nie przekraczającej 30 mm.
Stojak wiertarek kadłubowych ma sztywną budowę skrzynkową. Wiertarki kadłubowe budowane są do obróbki otworów o średnicy do 80 mm.
Wiertarka słupowa służy do wykonywania zwykłych robót wiertarskich. Największa średnica otworu wierconego w stali o Rr=60kGmm˛ wynosi 20 mm, w żeliwie o HB = 190 – 27 mm.
Wrzeciono otrzymuje napęd od dwubiegowego silnika elektrycznego Praca Dyplomowa – ,,Wiertarki i wiercenie.’’
(P = 2,1/1,25 kW, n = 1500/750 obr/min) przez trójstopniową przekładnie pasową. W rezultacie wrzeciono ma sześć prędkości obrotowych w granicach 180 ÷ 1400 obr/min.
Posuwy wrzeciona są ręczne. Uzyskuje się je za pomocą dźwigni. Ruch dźwigni przenoszony jest na wrzeciono przez koło zębate współdziałające z zębatką tulei wrzecionowej (podobnie jak w opisanej wiertarce
stołowej). Ruch powrotny wrzeciona jest wykonywany również dźwignią. Ruch ten jest ułatwiony dzięki temu, że wrzeciono jest wyrównoważone za pomocą przeciwciężaru sprężynowego. Do górnego końca
tulei wrzecionowej zamocowane jest chomątko połączone linką stalową z przeciwciężarem. Wartość przesuwu wrzeciona może być ograniczona zderzakiem. Wrzeciennik można przesuwać w kierunku pionowym
i zamocować za pomocą dwu śrub na żądanej wysokości. Stół prostokątny można obrócić dookoła słupa o kąt niepełny. Po obróceniu stołu można duże przedmioty obrabiane zamocować
wprost na podstawie. Ponadto stół można przesuwać wzdłuż słupa pokręcając korbą po uprzednim zluzowaniu zacisku. Wiertarki kadłubowe odznaczają się większą sztywnością nią wiertarki
słupowe. Ponadto wiertarki kadłubowe mają bardziej rozbudowane mechanizmy głównego ruchu roboczego i ruchu posuwowego.

🔊 CHŁODZENIE ✔️ PODCZAS WIERCENIA

Podczas wiercenia na skutek tarcia wytwarza się ciepło, które podwyższa temperaturę wiertła. Przy zbyt dużym nagrzaniu części tnące
wiertła odpuszczają się i tracą twardość, co powoduje szybkie tępienie wiertła. Aby nie dopuścić do nagrzania się wiertła, stosuje się ciecze obróbkowe , które oprócz chodzenia mają właściwości smarujące
i zmniejszają tarcie. Do wiercenia stosuje się ciecze obróbkowe wo- dno olejowe, czyli emulsje oraz ciecze obróbkowe olejowe. Właściwy rodzaj i gatunek cieczy obróbkowej dobiera się z tabel CPN w zależ-
ności od rodzaju wierconego materiału i głębokości wierconego otworu.

🔊 ZAMOCOWANIE ✔️ PRZEDMIOTU DO WIERCENIA

Przedmioty ciężkie i duże nie wymagają mocowania podczas wiercenia. Podczas wiercenia otworów o małej średnicy wystarczy przytrzymać przedmiot ręką za pośrednictwem imadła ręcznego.
Przedmioty o niewielkich wymiarach należy mocować w imadle maszynowym, a do wiercenia otworów pod różnymi kątami stosuje się imadło maszynowe uniwersalne przychylne i obrotowe.
Do wiercenia otworów w wałku prostopadle do jego osi stosuje się podstawę pryzmową . Przedmioty duże i o nieregularnych kształtach mocuje się na stole wiertarki za pomocą podkładek i docisków.
Praca Dyplomowa – ,,Wiertarki i wiercenie.’’

IV. PRZEBIEG WIERCENIA.

Przed przystąpieniem do wiercenia należy najpierw wytrasować
osie otworu i napunktować punktakiem położenie jego środka. Następnie cyrklem wytrasować koło średnicy otworu i napunktować je w paru miejscach oraz drugie koło wspŘłśrodkowe o średnicy nieco
większej. Po tych czynnościach należy przystąpić do wiercenia prób- nego wykonując wiertłem niewielkie wgłębienie, sprawdzając czy jest ono współśrodkowe do wytrasowanych kół. Jeżeli stwierdzi się brak
współosiowości, czyli zboczenie wiertła z osi otworu, to należy za po- mocą wycinaka naciąć rowek z wgłębieniem, powtórnie napunktować i powtórzyć wiercenie.
Podczas wiercenia głębokich otworów należy wiertło co pewien czas wyjmować z otworów w celu oczyszczenia otworu i rowków wiertła z wiórów. Po przewierceniu otworu należy najpierw wysunąć wiertło
z otworu, a dopiero potem wyłączyć napęd wrzeciona wiertarki, gdyż zatrzymanie obrotów w otworze może spowodować złamanie wiertła. Złamanie wiertła może nastąpić również przy zbyt małej prędkości
wrzeciona, a dużym posuwie oraz przy zbyt dużym luzie wrzeciona wiertarki. Wiertło również może ulec złamaniu, jeżeli przy wierceniu trafi w materiale wierconym na lukę spowodowaną pęcherzem lub
złym usytuowaniem otworu. Krzywe osadzenie wiertła i niewłaściwe umocowanie przedmiotu wierconego może też doprowadzić do zła- mania wiertła. Wyciąganie złamanego wiertła z otworu nastręcza
wiele trudności. Jeżeli część wiertła wystaje ponad powierzchnią, to za pomocą szczypiec można wykręcić wiertło z otworu. Wiertło jest jednak kruche i przy tej czynności może nastąpić dalsze złamanie
części wystającej. Najczęściej trzeba przedmiot wraz z wiertłem na- grzać do barwy czerwonej, a następnie wolno studzić odpuszczając w ten sposób wiertło i następnie usunąć je stosując wiercenie.