Odmiany wierteł krętych Wiertła kręte objęte normami państwowymi zostały podzielone na kilka odmian. Ze względu na rodzaj materiału skrawanego wiertła te zostały podzielone na wiertła: do żeliwa i stali, do mosiądzu, do miedzi i aluminium. Konstrukcja wierteł krętych W wiertle krętym o łącznej długości L rozróżnia się część roboczą o długości l oraz chwyt.

Wiertła o małych średnicach mają chwyty walcowe (zwykłe) lub walcowe wzmocnione. Wiertła o średnicach powyżej 3 mm do największych mają chwyty stożkowe. Część robocza wiertła ma niewielką zbieżność w kierunku chwytu.

Rdzeń wiertła ma zbieżność w przeciwnym kierunku, tzn. wierzchołka. W części skrawającej wiertła występują dwie krawędzie skrawające z kątami przystawienia xr. Krawędzie te powstają z przecięcia śrubowych powierzchni rowków wiórowych z czołowymi powierzchniami przyłożenia. Zarys rowka wiórowego jest tak dobrany, aby przy określonym kącie pochylenia pomocniczej (obwodowej) krawędzi skrawającej λ’s otrzymać prostoliniowe główne krawędzie skrawające.

W wiertłach do żeliwa i stali kąt λ’s = 16 ÷ 30°, zależnie od średnicy wiertła. Ze wzrostem średnicy wiertła kąt λ’s rosnie. Kąt przystawienia głównych krawędzi skrawających xr = 59°. Wskutek zeszlifowania wiertła na kąt xr < 59° – krawędzie wypukłe. W obu przypadkach praca wiertła jest gorsza niż przy kącie xr < 59°. Wartość kąta natarcia w wiertle krętym nie jest stała wzdłuż głównej krawędzi skrawającej, lecz maleje w miarę zbliżania się do osi wiertła.

Ponadto wartość kąta natarcia zależy od kąta λ’s, będącego równocześnie kątem pochylenia rowka wiórowego. W zależności od rodzaju materiału obrabianego wymagane są wiertła o różnych wartościach kąta natarcia. W związku z tym produkuje się wiertła o różnych wartościach kata λ’s, np. wiertła do miedzi i aluminium mają znacznie większy kąt pochylenia rowka wiórowego (do 40°) niż wiertła do żeliwa i stali.

Przy wierceniu otworu w pełnym materiale ok. 65% składowej siły po- suwowej przypada na pracę ścina. Polepszenie pracy wiertła krętego może być dokonane przez skorygowanie ostrza, polegające albo na skróceniu długości ścina przez odpowiednie wybranie materiału albo przez zaostrzenie rdzenia. Inny zabieg związany z korekcją ostrza wierteł krętych dotyczy.

Zużycie ostrzy wiertła krętego najintensywniej przebiega na narożach. Jest to spowodowane zarówno
największą prędkością skrawania, z jaką pracują te punkty krawędzi, jak też gorszym odprowadzaniem ciepła z tych miejsc. Ścięcie naroży przyczynia się do zwiększenia trwałości ostrza. Ścinanie naroży
wierteł o średnicach ponad 30 mm nie daje wyraźnych korzyści. Ostrzenie wierteł krętych Wiertła kręte mogą być ostrzone ręcznie lub maszynowo.

Dla zapewnienia prawidłowej geometrii ostrza wiertła powinny być ostrzone maszynowo, gdyż ostrzenie ręczne nie daje gwarancji otrzymania pełnej symetryczności obu ostrzy względem osi wiertła.

Wiertła kręte ostrzone ręcznie, w porównaniu z wiertłami ostrzonymi maszynowo, szybciej się zużywają i w większym stopniu „,rozbijają” wiercony otwór. Dobór ściernicy oraz warunków oraz warunków szlifowania przy ostrzeniu wierteł można ustalać na podstawie wytycznych dotyczących ostrzenia noży. Najczęściej stosowaną w przemyśle krajowym metodą ostrzenia wierteł krętych jest metoda Washburne’a. Powierzchnia przyłożenia kształtowana jest tu jako wycinek wyobrażalnego stożka. Dla wierteł do żeliwa i stali z kątem xr = 59° przyjmuje się: kąt stożka O = 26° (ϕ = 13°), a = 1,9 d oraz e = (0,05 ÷ 0,07) d.

Przybliżona wartość kąta przyłożenia w pobliżu naroża wynosi 8 ÷ 9°, a w pobliżu osi wiertła 20 ÷ 25°.
Wiertło podczas ostrzenia wykonuje ruch wahadłowy dookoła osi stożka. Ściernica oprócz ruchu obrotowego wykonuje dodatkowy ruch postępowo – zwrotny (dla zapewnienia jej równomiernego zużywania się na powierzchni czołowej). Po przeszlifowaniu jednej powierzchni przyłożenia wiertło luzuje się w zaciskach i obraca o 180°.

Wiertło kręte składa się z części roboczej, szyjki i chwytu. Część robocza składa się z części skrawającej i części prowadzącej. Chwyt może być stożkowy z płetwą (w wiertłach o średnicy powyżej 10 mm)
oraz walcowy z płetwą lub bez (w wiertłach o średnicy poniżej 10 mm).

Część robocza wiertła ma nacięte na obwodzie dwa przeciwległe rowki śrubowe do pomieszczenia i odprowadzania wiórów z wierconego otworu. Dwie łysinki w kształcie wąskich pasków, położone
wzdłuż rowków, służą do prawidłowego prowadzenia wiertła w otworze. Tarcie o ścianki otworu występuje tylko na powierzchni łysinek prowadzących. Aby jeszcze bardziej zmniejszyć tarcie o ścianki otworu, część robocza wiertła jest lekko stożkowa, zbieżna w kierunku chwytu.

Część skrawającą stanowią dwie proste krawędzie tnące jednakowej długości, które łączą się ze sobą poprzeczną krawędzią tnącą, zwaną ścinem. Ścin jest wierzchołkiem wiertła, a krawędzie tnące tworzą kąt wierzchołkowy, którego wartość zależy od rodzaju wierconego mate rjału. Im twardszy jest materiał obrabiany, tym mniejszy powinien być kąt wierzchołkowy.